Opinie. Listy. Historie.

List do pijanego brata

Piszę do Ciebie, bo brakuje mi już sił i cierpliwości, aby mówić. Mam nadzieję, ze przeczytasz ten list, kiedy będziesz mniej pijany, by móc tego listu nie odrzucać. Ostatnio coraz trudniej do Ciebie jest mówić, gdyż wszystko ignorujesz, albo do Ciebie to po prostu nie dociera, bo alkohol izoluje Cie od normalnego świata.

Piszę, bo ciągle wierzę, że w którymś momencie zrozumiesz, że jesteś na beznadziejnej drodze donikąd. Choć mówisz, że lepiej się zapić na śmierć i mieć spokój. Mam nadzieję, że w to nie wierzysz i mówisz tylko, żebym się odczepił.

Popatrz na świat wokół Ciebie, jak on wygląda. Gdzie Ty sam jesteś, a gdzie są różni Twoi znajomi, których łączy jedno – alkoholizm. Są dwie grupy. Ci, którzy przestali pić i żyją w spokoju, pracują, czerpią z życia ile się jeszcze da. Są , a w zasadzie byli Ci, którzy nie umieli pokonać alkoholu i on ich pokonał. Znałeś ich wielu. Mam nadzieję, że widzisz beznadziejność i bezsensowność ich życia i samej śmierci. Sam wiesz, jak bardzo masz już zniszczone zdrowie, jak niepewna jest Twoja sytuacja w pracy. Na koniec i nam – rodzeństwu – braknie już sił i wtedy zostaniesz prawdziwie sam. I dołączysz do tej drugiej grupy.

Proszę Cię, nie załamuj się i nie odrzucaj żadnej szansy na zmianę, choć Ci się wydaje, że już żadnej szansy nie ma. Zawsze szansa jest i Ty znasz wielu takich, którym się udało, choć było podobnie trudno jak Tobie. Cały czas mówisz, że musisz sam pokonać alkohol, ale nie dajesz rady. Nie dasz rady sam pokonać alkoholu. Ale sam możesz sobie pomóc zgadzając się na leczenie. Mówisz, że Ci wstyd wracać ponownie na leczenie, że już nie wierzysz w powodzenie, bo dwa razy Ci się nie udało. Ale czy ktokolwiek mówił Ci ile masz szans? Każda Twoja walka ma sens. Choćby na krótko się udało, to tez ma wielki sens. Także dla nas – bo to daje chwile oddechu dla nas. Życie koło Ciebie dla nas też jest bardzo trudne – zrozum to. Nie ma dnia żeby nie myśleć o Tobie, co się z Tobą dzieje. Czasami brakuje odwagi żeby przyjechać i zobaczyć co u Ciebie – trudno potem normalnie funkcjonować albo zasnąć. Weź pod uwagę, że Twoje zachowanie odbija się na nas i na naszych rodzinach. To nie jest tylko Twoja sprawa.

Tyle razy nam opowiadałeś o kolejnych rocznicach abstynencji swoich znajomych. Wiem, że im zazdrościsz. Wiem, że chcesz przestać pić, ale to jest trudne. Musisz najpierw pokonać swój wstyd, a później pokonasz alkohol. Ale jesteś w takim stanie zdrowia i psychiki, że bez pomocy fachowców, a przede wszystkim ludzi życzliwych, nie pokonasz sam alkoholizmu. Nie rozumiem do końca Twojego wstydu. Miałem możliwość poznać wielu ludzi z kliniki TU I TERAZ. Chyba nikomu nie zależy na Tobie i innych chorych tak, jak Im. To mogą być dla Ciebie najlepsze chwile w życiu. Skorzystaj z tego. I pamiętaj, żeby niczego nie odkładać na później. Pamiętasz ile razy żałowałeś drobnych rzeczy, z których zrezygnowałeś ostatnio przez alkohol, a które mogłeś zrobić nawet będąc trochę pijany. Skutek rezygnacji jest zawsze taki sam – zniechęcenie, a później już tylko alkohol.

Wykorzystaj doświadczenie, jakie nam ostatnio strawił los. Choroba i śmierć naszej Mamy zmieniła nasze spojrzenie na ten świat, ale tez spojrzenie na przyszły świat. To nie jest doświadczenie, które nas załamało. Ale dało nadzieję, że nasze zmagania z przeciwnościami mają zawsze sens. To jest bardzo dobra odskocznia do zmiany życia, które Ci może dać jeszcze wiele satysfakcji, ale warunek jest jeden.

Pozdrawiam, ciągle wierzący w Twoją zmianę Zbyszek

List do trzeźwego brata

Piszę do Ciebie z wielką radością i nadzieją, dziękując za to, że podjąłeś walkę. Choć byłeś bardzo pijany w tamtą niedzielę, możliwość, za Twoją zgoda, zawiezienia Ciebie na leczenie dała nam wielkie odetchnienie i uspokojenie. Była to pierwsza od dłuższego czasu noc, kiedy można się było spokojnie położyć spać.

Obecnie, widząc Twoje zadowolenie z siebie, pokój, zupełnie inne myślenie o życiu wierzę, że dokonała się w tobie największa przemiana – chyba większa niż po ostatnich dwóch leczeniach. Sam widzisz ile ostatnio Cię spotkało dobrego. Ile usłyszałeś budujących słów. Ile spotkałeś dobrych ludzi.

Wykorzystaj tą wolność jaką masz obecnie. Nie odkładaj i nie rezygnuj z żadnej rzeczy, którą chciałbyś zrobić. Nie warto. Każda dobra rzecz będzie Cię pociągać do kolejnej, A każdy plan z którego zrezygnujesz, nie będzie Ci dawał spokoju.

Musisz jednak pamiętać o wytrwałości i o zasadach, jakie musisz obecnie przyjąć. Nie możesz mieć żadnego usprawiedliwienia do rezygnacji z jakichkolwiek obowiązków, jakie wymaga abstynencja. A największą siłę będziesz miał, jeżeli znajdziesz koło siebie kogoś takiego jak Ty do niedawna. I komu będziesz próbował pomóc. I będziesz uparty jak my w stosunku do Ciebie.

Choć jesteś sam, co Ci często doskwierało, pamiętaj, że nie nie jesteś samotny. Masz wystarczająco dużo ludzi wokół siebie, żeby nie być samotnym. Musisz umieć tylko z tego korzystać. Masz jeszcze dużo do zrobienia. Ale powinieneś przede wszystkim zacząć korzystać z życia – zacznij od Łagiewnik, kina, i tak dalej. Jest tak wiele miejsc, gdzie możesz pojechać. Przypomnieć dawne miejsca, w których nabierzesz sił do życia. Pamiętaj, że obecnie dla Ciebie jesteś najważniejszy Ty i Twoje zdrowie. Nie praca i jej problemy. Nie warto przejmować się zwykłymi problemami. Do życia nie potrze4ba wiele. Zawsze masz jakieś wyjście, byleś tylko nie pił.

Nie zapomnij o opatrzności, która dała Ci kolejną szansę. Za to musisz codziennie dziękować i prosić o siły do dalszej pracy nad sobą. A wtedy wszystko będzie możliwe i łatwe. I wszystko będzie mieć sens, nawet chwilowe niepowodzenia, które też się zdarzać będą. Ale to wszystko dla zbudowania Twojej wytrwałości.

Pozdrawiam Zbyszek

Osoba z przed kilku tygodni

Trudno znaleźć słowa, by opisać to co czuję. Przeklinać nie wypada, a każde inne określenie zdaje się nie oddawać rzeczywistości.

Nie chcę wracać do konkretnych sytuacji, które się nam przydarzyły przez ostatnie lata. Powiem Ci tylko, jak beznadziejnie sie z tym wszystkim czułam.

Najpierw było przerażenie, strach, panika – jeszcze nie wiedziałam ze Twoje zachowanie to skutek zażywania tabletek, picia alkoholu. Widząc Cię słaniającą się, bełkoczącą, myślę, że coś Ci dolega, że umrzesz. Na pewno czułaś kiedyś taki strach. Strach o życie najbliższej Ci osoby. Tutaj jendak zagrożeniem nie była choroba czy nagły wypadek tylko Twój nałóg.

Potem przyszła złość, wsciekłość, może nawet nienawiść. Jak możesz coś takiego robic?! Ty – matka, nasza podpora. Na kogo możemy teraz liczyć, skoro Ciebie nie ma? Po co przyjeżdżać do domu?

Liczę, że coś do Ciebie dotrze, jeśli przestnę sie odzywać i przyjeżdżać… Nic to nie daje… Coraz częściej dzwoni do mnie Julia – zapłakana i przerazona: Słowa Marcina w telefonie “Madzia, bo mama jest jakaś dziwna…”, co mu powiedzieć?

Coraz więcej sytuacji, coraz więcej świadków Twojego upadku. Wstyd, żal, niedowierzanie… Nie wiem co przeraża mnie bardziej – to, co się z Tobą dzieje, czy to, że do Ciebie nie dociera. Rozmawiamy z Tobą wszsycy, Julia, Marysia, Adam, ja. Może jeszcze tata i babcia próbują jakoś na Ciebie wpłynąć. Kazdy ma takie same odczucia – spotykamy ścianę, to n ie jestes Ty. Tępy upór. Tego nie można zrozumieć… Nawet jesli to Ci sie przydażyło- wpadłaś w nałóg, to dlaczego nie pozwalasz sobie pomóc? To jest bardzo dobijające. Próbuję Ci to przekazać w każdy sposób jaki przychodzi mi do głowy – wysyłam Ci historię osób uzależnionych (może znajdziesz tam coś co Ty równiez przeżywasz?), podsyłam strony ośrodków leczenia uzaleznień, staram się pokazywać Ci, że jestes dla mnie ważna, dla mnie i reszty rodziny. Proszę, płaczę, krzyczę, raz nawet Cię wytrzepałam – pewnie nawet tego nie pamiętasz bo miałaś “fazę”. NIC! BEZNADZIEJA!!!

Człowiek ma ochotę się schować gdzieś na końcu świata. Tylko Marcina szkoda. Płacze Julia, płacze Marysia, płacze Madzia.

Ja się jeszcze trzymam. Może rzadziej widzę Cię taką na żywo, może jeszcze wygrywa u mnie złość.

Dobijam się do lekarzy, dzwonię na kolejne infolinie. Boję się coraz bardziej, coraz lepiej rozumiem w jakie gówno wpałaś. Wszędzie podobne stwierdzenia “Musi być dobra wola uzaleznionego” – JAK DO CHOLERY MAM JĄ Z CIEBIE WYKRZESAĆ?!

Zawarłyśmy układ koło sierpnia / września. Powiedziałaś, że sama zawalczysz, że poprostu myliłaś leki i się nie pilnowałaś. Jesli nie będziesz sobie radzić to poprosisz nas o pomoc. Nie radzisz sobie jednak… jest coraz gorzej. Ta jebana bezsilność i przerażenie toważyszą mi przez cały czas. Nie mogę spać bo martwię się czy nie przedfawkujesz lub czegoś sobie nie zrobisz, bo kolejny raz pokłóciłyśmy się przez telefon – znów słyszałam ze jesteś dziwna. Kazdy z nas szuka wyjasnienia tej sytuacji, każdy po trosze znajduje swoją winę. Ja również… jest mi bardzo źle, że sprawiłam Ci tyle przykrości, że z poczucia obowiazku względem mnie jeździłaś do Niemiec, wstyd mi… Przepraszam…

Jest już grudzień, nadal nic do Ciebie nie dociera… Nie będziemy czekać, aż Ty się wreszcie namyslisz lub zanim to nastapi – wykończysz. Pozostaje przezyć święta. Przeciez w Święta nie może być źle. Można by tak pomysleć. Bardzo sie mylę. Od piątku do wigilii nie ma dnia żebyś czegos nie zażyła lub nie wypiła. Twoje zwierzęce zachowanie mnie przeraża i odpycha. Jak to możliwe, że moja mama, moja mamusia doprowadza do takiego stanu rzeczy? Przeciez miało być dobrze. Specjalnie przyjechałam wcześniej żeby wspólnie pozyć tymi przygotowaniami, pobyć razem z Tobą, żebyś czuła jak wazna dla mnie jesteś.

Nie wytrzymuję, ryczę jak szalona. Czuję jakbym Cię już straciła, jakbyś trochę umarła. Złość, przerażenie, brak nadzieji.

Mam przed oczami jeszcze obraz z tych Świąt. Ciebie siedzącą w ławce na Pasterce i to Twoje otępiałe spojrzenie. Było mi Ciebie wtedy tak bardzo żal…

Kochana Mamo!

Nawet nie wyobrażasz sobie jak bardzo się cieszę pisząc TEN list.

Bardzo cieszę się widząc Cię trzeźwą i trzeźwo myślącą, gdy odwiedzamy Cię w Ośrodku lub gdy rozmawiamy przez telefon.

Wcześniej nie mogłam zrozumieć, byłam bardzo zła, że to nas spotyka. Teraz juz rozumiem, że Twoja choroba była “po coś”. Po to, żebyśmy znów zaczęli być rodziną, żeby Ciebie docenić, bo wcześniej może nie zawsze mieliśmy świadomość jak bardzo Ciebie kochamy i potrzebujemy i nie chodzi mi tutaj o słoiki z obiadem do Krakowa, tylko o Twoją obecność, o to ciepło w domu, gdy Ty tam jesteś. Chociaż zawsze zabiegana, to swoją obecnościa sprawiasz, że kazdy chce tam przyjezdżać, że czujemy sie tam dobrze. Dobrze, bo w Twoim towarzystwie.

Może ta choroba była po to, żeby w tacie znów zobaczyć bliskiego człowieka? To nie jest Jasiek, jak go babcia nazwała, to Janek, tak jak mówia na niego w domu. Wygląda na to, że ma w sobie sporo uczuć i wrazliwości. Mam cichą nadzieję, że Wasze relacje sie poprawią – to właśnie już sie zaczęło, więc trzymam za was kciuki.

Trzymam je tez za Ciebie mamo, bo wiem, że przed NAMI jeszcze długa droga, że to dopiero jej poczatek. Myślę jednak, że ten poczatek jest bardzo dobry. Wiem, że starałaś się podczas zajęć i jestem z Ciebie bardzo dumna. N apewno bardzo cierpiałaś i za Tobą bardzo trudny czas. Widxziałam jednak koło Ciebie wspaniałych ludzi. Wierze, że znalazłaś tam nie tylko pomoc w wyjściu ze swoich uzaleznień, ale też wartościowych przyjaciół, z którymi będziesz chciała się spotykać.

Ta Twoja dalsza droga będzie trudna, ale pamiętaj, że nie jestes na niej sama. Zawsze możesz na mnie liczyć i jak pokazały mnione tygodnie – na resztę rodziny również. Mam nadzieję, że kiedy dopadną Cię gorsze dni złapiesz za telefon i jesli nawet nie będziesz chciała gadać to wspólnie pomilczymy – bo przeciez w kupie raźniej.

Z dużą nadzieją patrze na to co przed nami. Nie planuję, ale wierzę, że uda nam sie jescze razem wiele przeżyć i zobaczyć.

Wierzę, że te kilka tygodni w Ośrodku pozwoliło Ci zrozumieć Twój problem z alkoholem i tabletkami. Że teraz juz wiesz jak bardzo sobie szkodzisz, jak niszczysz sobie organizm łykając co popadnie. Wierzę, że wykorzystałaś dobrze ten czas, że odpoczęłaś i nauczyłaś sie siebie. Zasługiwałaś na taka forme terapii bo jestes bardzo dobrą osobą. Dbasz zawsze o wszstkich, czesto zapominając o swoich potrzebach i o tym, że Ty tez jestes ważna. Może przez to często widziałaś szklankę do połowy pustą.

Wierzę, to słowo, którego tutaj trochę nadużywam. Pozwolę sobie jeszcze raz go użyć.

Wierzę w Ciebie Mamusiu i bardzo Cię kocham!

Madzia

List do pijanego męża

Cześć!

Piszę ten list bo mam wrażenie, że wszystko co mówię nie dociera do Ciebie. Jestem przerażona, co się z Tobą dzieje. Chcę Ci pomóc, ale ręce mi już opadają, bo wydaje mi się, że mi zalezy żeby ratowac nasze małżeństwo. Patrzę z przerazeniem jak rozpada się nasza rodzina. Mam wyrzuty sumienia w stosunku do dzieci, że nie umiem rozwiazać naszego problemu, że nie potrafię przerwać tego alkoholowego koszmaru. Wiesz, kiedys się przeraziłam jak dzieci mnie zapytały po co sie tak męczę. Przecież mogła bym sobie kogoś znaleźć i ułożyć sobie życie i wreszcie by było normalnie. Zatkało mnie i nie wiedziałam co im odpowiedzieć. Dało mi to wiele do myślenia. Wiedziałam ze musze coś zmienić w naszym życiu. Tylko jak? Zalezało mi Tobie bo jesteś wspaniałym facetem, masz wiele zalet i masz wielkie serce, ale w pewnym momencie wszsytko Cię przerosło i się pogubiłeś, zacząłeś popijać i straciłeś kontrolę nad piciem. Alkohol nie pomoże rozwiązać problemu, wręcz przeciwnie tylko je nawarstwia. Wydaje mi się, że wystarczy ze sobą tylko normalnie porozmawiać i wiele spraw rozwiązać wspólnie. Niektóre problemy sam sobie przybierasz do głowy, albo je nadmiernie wyolbrzymiasz. Wiem, że się z Tą sytuacją bardzo męczysz, ale ja, dzieci i Twoi rodzice też. Wszyscy chcielibyśmy Ci pomóc, ale to Ty przede wszystkim to ty musisz chcieć. Zdajesz sobie sprawę że nie da się tak dalej żyć. Rodzina się rozpada, znajomi sie odwracają, jak tak dalej pójdzie to zostaniesz zupełnie sam. Patrze z przerażeniem jak odsunąłeś się od dzieci, nie potrafisz z nimi normalnie porozmawiać. Z Dorotką zupełnie straciłeś kontakt. Jasiek tez jest na Ciebie wściekły, bo widzi Cię na co dzień, wstyd mu przed Basią, przed jej rodzicami przed znajomymi. We wrześniu bierze ślub i denerwuje się jak to będzie, jak sie zachowa jego ojciec alkoholik, czy nie przyniesie mu wstydu przed gośćmi. Sam miałeś zal do swojego ojca jak pił i musiałeś się za niego wstydzić a teraz Ty sam fundujesz to swoim dzieciom. Myślę że powinienes być dumny ze swoich dzieci, są mądre, wyjształcone, zaradne, n igdy nie było z nimi żdanych problemów. Wiem, że masz wyrzuty sumienia. Myślisz ze pieniędzmi nam wszystko wynagrodzisz i wszystko załatwisz, ale się mylisz. Pieniądze są ważne, ale za pieniądze nie wszystko mozna kupić. Miłości żony i dzieci na pewno nie. My nie jesteśmy dla Ciebie dla pieniędzy, bo nie zawsze je mieliśmy. Jesteśmy z Tobą dlatego, że Cię kochamy i nam na Tobie zależy. Chcemy być fajna szczęśliwa rodziną. Szkoda, że przez swoje picie tego nie zauważasz. Ciągle sie nad soba użalasz, ciagle masz do wszystkich pretensje. Nie wiem czy zauwazyłes jak bardzo soie od siebie oddalilismy, własciwie nie mamay o czym rozmawiać.

Z przerażeniem patrzę w przyszłość.

Dzieci są juz dodrosłe, za chwilę obydwoje pójda z domu, a my zostaniemy sami, co wtedy będzie? Już dawno nie potrafimy ze sobą rozmawiać, bo albo pijesz, albo trzeźwiejesz, czasem idziesz do pracy, albo jestes zmęczony i nie masz ochoty ze mną rozmawiać. Wszystko Cię drażni. Najbardziej problem Twojego picia. Uwierz mi, ze mam takiego życia juz serdecznie dosyć.Czasem dostaje takich nerwów, że powiem cos czego póxniej żałuję. Od Ciebie tez nie jedno przykre słowo usłyszałam, ale Ty jak wytrzeźwiejesz to oczywiście udajesz jakby sie nic nie stało. Tyle razy obiecywałeś, ze wszystko sie zmieni, że dasz sobie rade sam, ale ja ci tłumaczyłam, że bez pomocy specjalisty nie dasz sobie rady. Ciągle szukałam pomocy, ale Ty ja zawsze odrzucałeś i piłeś dalej. Ta ilość wypijanego alkoholu nie jest też obojętna dla Twojego zdrowia. Przy Twoim cisnieniu w kazdej chwili grozi Ci wylew albo zawał. Wątroba i trzustka tez z czasem nie wytrzyma. Sam wiesz jak fatalnie sie czujesz po takim ciągłym piciu. Masz nie tylko kaca fizycznego ale i moralnego. Zdajesz sobie chyba sprawę, że wylew czy zawał nie jest jednoznaczny z wyrokiem śmierci. Może sie zdarzyć tak, że zostaniesz roślinką do końca życia, a tego bys chyba nie chciał? Wiesz, czasem sobie myślę jakby mogło wygladac nasze życie gdybyś nie pił. Mieli byśmy więcej czasu dla siebie. Mogli bysmy wyjść do kina, teatru na koncert lub zwyczajnie na spacer, ale jak na razie wszędzie chodzę sama albo ze znajomymi lub z dziećmi, bo Ty albo jesteś pijany, albo Ci się nie chce. Chętnie pojechała bym na wczasy albo weekend, ale taki bez alkoholu, bo uwierz mi dla mnie taki wyjazd to droga przez mękę. Wcale mnie nie cieszy. Takie atrakcje to ja mam na co dzień w domu. Zobacz też co sie dzieje z firmą: zawalasz coraz więcej robót, nie odbierasz telefonów, przesuwasz terminy, później wszystko sie nawarstwia i nie możesz wszystkiego ogarnąć. A niestety w dzisiejszych czasach nie mozna sobie na to pozwolić, bo stracisz klientów. Zrozum nie ma zleceń, nie ma pieniędzy a wydatków nie ubywa. Znowu są nerwy i picie i kółko sie zamyka. Popatrz tez na swoja matkę jak ona sie zamartwia, ile łez wylała, ile nocy nie przespała. Wiesz ze niemiała i nie ma lekkiego życia z twoim ojcem, to chociaż Ty mógłbyś nie przysparzać jej zmartwień swoim piciem. Na starośc to rodzice powinni mieć w Tobie oparcie, a nie ciągle sie Tobą zamartwiać. Mam do Ciebie tez zal za to, że jak Cię potrzebuję w trudnych momentach, to nigdy nie mogę na Ciebie liczyć. Zawsze jesteś pijany albo ma kacu. Czy to była śmierć moich rodziców, czy choroba Twoich, czy nawet zwykła kolizja Jaśka, zeby nie poszedł w Twoje ślady. Za Dorotkę zeby trafiła na pożądnego faceta, bo niestety często tak bywa, że dzieci alkoholików w dorosłym życiu mają z tego powodu problemy. Mam nadzieję, że u nas będzie inaczej. Nie będę się juz więcej rozpisywać, bo musiał bym napisać książkę. Oczywiście nie napisałam wszystkiego co mi na sercu leży, ale myślę że doskonale wiesz o co mi chodzi. Chcę żebyś wiedział, że bardzo Cię kochamy i chcemy Ci pomóc, ale to od Ciebie zależy, czy chcesz przestac pić. Bardzo Cię proszę żebyś przemyślał, to co napisałam i wziął sobie do serca.

Pamiętaj, że alkoholizm to choroba i trzeba ją leczyć, ale nie dasz sobie rady bez pomocy specjalistów. To że pijesz to nie żaden wstyd, musisz się do tego przyznać i to zrozumieć i podjąć deczję o terapii. Dałam Ci już wszystkie potrzebne informacje na ten temat. Chcę żebyś wiedział że ja i dzieci jestesmy z Tobą. I nie myśl, że to że pijesz to tylko Twoja wina, to choroba i dopadła akurat Ciebie, ale musimy sobie z nią poradzić. Wierzymy, że dasz sobie radę tylko uwierz w siebie.

kocham cię: Ania

List do trzeźwego męża

Witaj!

29.05.2013r. to data, którą zapamiętam na długo. Wreszcie udało mi się przywieść Cię do “Tu i Teraz”. Zajęło mi to wiele czasu, ale najważniejsze, że się udało. Ciągle myślę, że to jakiś cud. Nie wyobrażasz sobie jak wszyscy się cieszą. Dzieci jak im powiedziałam, że jedziemy do kliniki, to nie mogły uwierzyć zresztą znajomi też. Dorotka cztery razy czytała SMS-a. Który jej wysłałam, bo akurat była na lotnisku w Dubaju. Jak tylko przyleciała do Polski zaraz zadzwoniła i pytała się jak to sie stało, że się zgodziłeś na terapie. Po prostu nie mogła w to uwierzyć. Mówiac szczerze jak Cię z Jasiem tu przywieźliśmy byłam pełna obaw jak zareagujesz, b o wiedziałam jak to przeżywas, jak się boisz, ale jak tylko przekroczyliśmy próg kliniki emocje opadły. Zobaczyłam ulgę w Twoich oczach. Wsztscy przyjęli Cie z życzliwościa i troską. Zobaczyłeś, że nie jest tak strasznie jak myślałeś. Kiedy z Jasiem już wychodziliśmy kamień spadł mi z serca. Wiedziałam, że była to jedyna słuszna decyzja. Jak wsiedliśmy do samochodu, sami nie mogliśmy uwierzyć, że to sie stało, że jest nadzieja , że wreszcie będzie dobrze. Następne dwa trzy dni miałam obawy, że będziesz na mnie zły, ze będziesz chciał wrócić do domu, ale ku mojemu zaskoczeniu nic takiego sie nie stało. Zauwazyłam ze jestes zadowolony, wyciszony i usmiechnięty. Czułam w Twoich oczach i głosie wielką ulgę jakby ktoś zdjął z Ciebie wielki ciężar. Z dnia na dzień widzę duże postępy. Widzę, że terapia przynosi zamierzone efekty. I ja i dzieci zauwazyliśmy, że stałeś się otwarty i odblokowany. Dorotka i Jasiu są w szoku. Powiedzieli, że nie pamietają takiego taty. Nie pamiętaja, kiedy z nimi tak swobodnie rozmawiałeś. Byli pod wrażeniem. Widziałam jak z nimi rozmawiasz i żartujesz jaki jestes z nich dumny, aż miło było popatrzeć i dla takiego obrazka wiedziałam, że pobyt tu to dobra decyzja. Basia tez jest pod wrażeniem. Mówi, że takiego otwartego tescia nie pamięta i że będzie się musiała “zresetować” i poznac tescia na nowo. Janina z Szymkiem też pozytywnie odebrali to spotkanie z Tobą. Stwierdzili, że jesteś innym człowiekiem, ze sie odblokowałeś, że umiesz się przyznać że jesteś alkoholikiem, że masz proble i umiesz mówić o tym otwarcie. Widać, że terapia przynosi efekty, że alkoholizm to choroba i mozna ją leczyć. Po wyjściu od Ciebie Szymek powiedział, że czuje taką wewnetrzną ulgę i jest taki spokojniejszy po tym spotkaniu. Wiem, że dzwoniła do Ciebie Dorotka, że sobi porozmawialiście. Stwierdziła że nie pamięta kiedy sobie z tatą tak luźno porozmawiała. Zaskoczyło ją też, że powiedziałeś jej, że jak przyjdziesz do domu to pójdziesz do lekarza i zrobisz badania, że we czwartki będziesz przyjeżdżał na mitingi. No i jeszcze jedno zaskoczenie jak nam powiedziałeś w ostatnią niedzielę że w dniu ślubu Jasia i Basi minie dokładnie 6 miesięcy jak nie b ędziesz pił. Żebyś wiedział jak nas wszystkich tym wyznaniem zaskoczyłeś. Super, że masz takie plany i cele do motywacji. Pamiętaj, że masz w nas wsparcie. Małymi koczkami możemy zajść daleko. Zobaczysz jakie życie jest piękne. Jak można się cieszyć każdym trzeźwym dniem. Boję się oczywiście twojego powrotu do domu. Mam taki lęk czy nie zacznie się wszsytko od nowa, ale chyba to normalna reakcja. Mam taką nadzieję, że nie. Myślę, że na terapii uzyskaliście wskazówki jak dalej żyć, co musicie robić, czego się wystrzegać. Ja i dzieci nie lubimy rozpamiętywać tych złych chwil. Z optymizmem patrzymy w przyszłość i wierzymy, że będzie dobrze. Nie mam zamiaru Cię kontrolować na każdym kroku i wypominać Ci to, co było. Ważne jest to, co jest teraz i z nadzieją patrzę w przyszłość. Jestem z Ciebie dumna.

Kocham Cię: Ania